یا رب

این اخلاق مناسبتی هم تقصیر نظام غلط آموزش و پرورش است!

مسئول صبحگاه که می شدی باید حواست جمع تقویم بود که مبادا مناسبتی بگذرد و عیدی رد شود و برایش صر صف هیچ نخوانده باشند!

الآن هم باید نیمه شعبان بیاید؛ تا به زور در و دیوار شهر به یاد بیاوری که کسی هست به نام منجی عالم بشریت. (منجنی، عالم، بشریت عجب 3 کلمه ای!)

  یا فاطمیه بیاید و کوچه ها هی رد شوند از میان یک عطر آشنا و تو هی دلت بوی یاس بگیرد و ندانی از کجاست و یادت بیفتد مادری منتظر است برای شفاعت فرزندان.

یا مبعث شود. پیامبر بار دیگر از کوه پایین بیاید و علنی کند رسالتش را و تو بشنوی فریاد 1400 ساله را که خدایی هست که می خواهد تو را هدایت کند.

شاید رمضان شود. ماه میهمانی خدا شود. 30 روز، هر روزش بروی مهمانی تا کمی آداب و ادبش یادت بیاید.

یا عید قربان بشود. اتفاقی از یک مراسم قربانی رد شوی و دلت برای گوسفند بی زبان بسوزد و بگویی وای چقدر قربانی کردن سخت است.

عید غدیر هم 110 تومان عیدی ات را که از دست یک سید خدا گرفتی بعد از اینکه تشکر کردی شاید یادت بیفتد که باید می گفتی یا علی!

امام رضا را هم که زیاد یاد می کنی البته با امضای حاجتمند! و همیشه می روی به حق جوادش (ع) حاجتت را می طلبی.

محرم و صفر هم که منت می گذاری، سیاه می پوشی و سینه میزنی و اشک میریزی و غذای نذری می خوری! و سنگینی وظیفه زنده نگاه داشتن اسلام را از روی دوش ات برمیداری.

مناسبت که زیاد است.

ببین کدامش مناسب حال توست!

نظرات () مناسبت نامه